kot rosyjski niebieski

Kot rosyjski niebieski - rasa krótkowłosego kota, pochodząca z zachodniejRosji. Znany także jako kot archangielski lub kot maltański. Jest rasą naturalną^[1][2].

Początek rasy datuje się na XVII wiek. Była zagrożona wyginięciem podczas II wojny światowej, lecz udało się ją ocalić poprzez krzyżowanie z rasami orientalnymi (m.in kotami syjamskimi, balijskimi itp.). Odmiany barwne (biały i czarny) nie są uznawane przez większość federacji. Koty te przybyły doEuropy z Archangielska (stąd ich nazwa) ok. roku 1860 z marynarzami powracającymi do Anglii^[3]. Na wystawie zaprezentowane po raz pierwszy w 1875 roku w Crystal Palace jako Koty Archangielskie. Odmiany barwne, zostały wychodowane przez krzyżowanie z kotami domowymi.

Spis treści   [ukryj]  1 Wygląd 2 Historia 3 Charakter 4 Pielęgnacja 5 Uwagi 6 Przypisy

Wygląd[edytuj]

Kotka - 6 miesięcy

Jest kotem średniej wielkości o smukłej sylwetce. Kot rosyjski ma stosunkowo długie nogi, zakończone małymi owalnymi łapkami. Pojawiające się cechy kotów orientalnych - mogące się pojawiać ze względu na wcześniejszą konieczność krzyżowania z m.in. kotami syjamskimi - są uznawane w/g standardu za wadę. Oczy w kształcie migdałów, na ogół zielonego koloru, odstępstwo od tego (kolor żółtawy - typowy u młodych kociąt tej rasy) stanowi wadę u kotów dorosłych. Uszy są duże i postawione.

Ta sama kotka - przykład barwy futra

Piękne, pluszowe futro jest niebieskawo-szare, natomiast skóra jest niebieska (co widać wyraźnie na wewnętrznej stronie ucha). Nos oraz poduszki łapek - zgodnie ze standardem powinny być lawendowe. Charakterystyczne jest umaszczenie "podwójnego futra" "połysk" jest spowodowany bezbarwnymi końcówkami szarego włosia dodatkowo jest ono miękkie w dotyku ze względu naPodszerstek (jedynie koty kartuskie mają podobne, podwójne futro). Ze względu na recesywny gen czarnego koloru z "niebieskich" rodziców mogą powstać wyłącznie koty "niebieskie"^[4]. Niepożądaną cechą są jakiekolwiek wtrącenia koloru białego^[5]. Pełny opis standardu w języku polskim według:FIFe, WCF,TICA.

Historia[edytuj]

Koty rosyjskie niebieskie od dawna uchodziły za szczególne zjawisko, gdyż już w XVII wieku gościły na polskich dworach książęcych. Rasa ta nie potrzebowała mistyfikacji, ponieważ jej oryginalny fenotyp pozostawał zbyt długo w niezmienionym stanie. Mimo iż podobny do kota europejskiego krótkowłosego, rozwijał się jako rasa niezależnie od niego. Do dziś nie krzyżuje się ze sobą tych ras. Ich nietypowe futro jest wynikiem warunków klimatycznych oraz izolacji środowiska w jakim powstała. Według legendy koteczkę rosyjską niebieską posiadał car Mikołaj II, której powierzał największe nawet tajemnice państwowe. Dwie przedstawicielki tej rasy posiadał także papież Jan Paweł II w Watykanie. Do Polski pierwszy przedstawiciel odnowionej rasy został przywieziony w roku 1990. Był to kocur Ragdaj Czarus. Pod koniec roku 1991 zostały sprowadzone do Polski trzy kotki rosyjskie niebieskie, m.in. Ilia Akwamarin. Ragdaj i Ilia zostali rodzicami pierwszego miotu rosyjskiego niebieskiego w Polsce^[6].

Charakter[edytuj]

Jak dla każdego kota, najważniejsze dla niego są pierwsze tygodnie jego życia, gdyż prawidłowo wychowane, mają niezwykłą zdolność nauczenia swoich ludzkich opiekunów rozumienia kociego świata. Młode kociaki są bardzo ciekawe otoczenia. Uwielbiają zabawy, tak samo jak dorosłe koty, po których nie zawsze to widać. Koty rosyjskie niebieskie są niesamowicie zwinne, poruszają się bardzo cicho. Mimo, że lubią zwiedzać każdy zakamarek mieszkania, rzadko zdarza im się coś zniszczyć . Są bardzo przyjacielskie, uwielbiają zabawy z opiekunem np: z piórkiem, sznurkiem. Lubią także towarzystwo innych kotów. W stosunku do ludzi są towarzyskie i niezwykle czułe. Kot rosyjski wybiera i przywiązuje się do jednego człowieka, któremu będzie to szczególnie okazywać. Starają sie "pomagać" przy wszystkich zajęciach. Wyjątkowa inteligencja kota rosyjskiego pozwala mu na nauczenie się prostych sztuczek, w tym aportowania. Cenią sobie spokój. Otwarty dom z niekończącymi sie odwiedzinami gości to nie jest miejsce dla "RUS'a". Są nieufne wobec obcych ludzi. Koty rosyjskie są bardzo ciekawe wszystkiego co nowe. Lubią podróżować, idealnym rozwiązaniem są samochodowe szelki zamiast transportera pozwalające kotu na obserwację otoczenia. Długo i troskliwie opiekują się swoim potomstwem (nawet półrocznym). Ze strony opiekuna potrzebują znacznej uwagi. Pozostawione samym sobie będą to bardzo mocno przeżywać. Kot rosyjski jest wyjątkowo eleganckim i wbrew obiegowym opiniom o kotach, lojalnym towarzyszem^[7].

Pielęgnacja[edytuj]

Jego krótka sierść nie wymaga skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych. Należy ją regularnie, lecz nie za często, czesać gumową szczotką. Jego dieta powinna być dobrze zbilansowana, aby zapewnić dobrą kondycję jemu i jego sierści.

Uwagi

Przypisy

1. ↑ Koty.pl : kot, koty forum, Miau / ABC / R
2. ↑ Kot Rosyjski niebieski - opis rasy na koty.org.pl
3. ↑ KOTY RASOWE - Kot Rosyjski Niebieski - opis rasy
4. ↑ genetyka_kotow
5. ↑ Kot rosyjski krótkowłosy / Rasy / Świat kotów - hodowla - wystawy kotów, wizytówki hodowli
6. ↑ Kot rosyjski niebieski
7. ↑ KOTY RASOWE - Kot Rosyjski Niebieski - opis rasy

Kot brytyjski krótkowłosy

Kot brytyjski krótkowłosy
Kot brytyjski krótkowłosy
Kod EMS	BRI
Kategoria|Kot	III
Pochodzenie	Wielka Brytania
Nazwa angielska	British shorthair
masa	4-9 kg
Standardy rasy (wg organizacji felinologicznych)
CFA	standard
FIFe	standard
TICA	standard
AACE	standard
ACFA	standard
ACF	standard
CCA	standard
Punktacja za standard (wg FIFe)
głowa	30
oczy	10
korpus	20
futro kolor	20
futro jakość	15
kondycja	5
Uznane odmiany barwne
kod EMS	BRI
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Kot brytyjski krótkowłosy – rasa kota, której początki zwolennicy wywodzą od kotów sprowadzonych na Wyspy Brytyjskie przez legiony rzymskie, wykorzystujące je do walki zeszczurami. Legendy tej nie da się jednak udowodnić. Faktem jest, że rasa wywodzi się odkotów domowych zamieszkujących Wielką Brytanię (nie jest to jednak domowy kot "brytyjski"). Na skutek II wojny światowej istnienie tej rasy zostało zagrożone. W latach 50. XX wieku hodowcy, przy pomocy krzyżowania z persem niebieskim, wzmocnili populację i poprawili cechy rasy.

Wygląd[edytuj]

Sierść krótka, gęsta i miękka. Wzorzec rasy dopuszcza różne umaszczenie. Zanotowano około 150 odmianach barwnych, od jednokolorowych (niebieski, czarny, rudy, kremowy, czekoladowy, liliowy i biały) po dwubarwne, a także (tylko u kotek) trójbarwne. Waży od 4 do 9 kg i jest zarazem największym kotem krótkowłosym. Nogi krótkie lub średniej długości, przez co kot sprawia wrażenie grubego. Na krótkiej szyi duża głowa z wyraźnymi policzkami i zaznaczoną brodą. Uszy szeroko rozstawione i zaokrąglone na końcach. Oczy duże, pomarańczowe, niebieskie, złociste, zielone, turkusowe.

Charakter[edytuj]

Łagodny, zrównoważony, towarzyski. Zaskakująco (w stosunku do wielkości) cichy. Akceptuje bez problemu przebywające razem z nim w domu koty. Przywiązuje się do właściciela. Potrafi podążać za nim przez cały dzień, cierpliwie czekając, aż zostanie mu udzielona uwaga. Dom imprezowiczów to zdecydowanie najgorsze miejsce do przebywania dla takiego kota. Najlepiej się czuje w ciszy i spokoju, patrząc w okno, obserwując rodzinę w której żyje oraz wylegując się w promieniach słonecznych.

Pielęgnacja[edytuj]

Sierść wymaga codziennego szczotkowania, ale w przypadku kota brytyjskiego krótkowłosego mieszkającego w domu wystarczy raz w tygodniu gęstym grzebieniem wyczesać martwą sierść. Jednak pogląd o konieczności szczotkowania sierści nie jest podzielany przez wielu hodowców i sędziów, którzy uważają że prowadzi ono (szczotkowanie) do usuwania podszerstku nadającego charakterystyczną dla brytyjczyków fakturę sierści. Należy również pamiętać o regularnym przycinaniu pazurków oraz kontroli stanu uszu i zębów. Przycinanie pazurków nie jest wskazane dla kotów wspinających się na drapaki, gdyż tracą wtedy możliwość bezpiecznego kontaktu z podłożem.

Styl życia kota brytyjskiego i odmienna od wielu innych ras sierść oraz bezwzględna mięsożerność całego gatunku ma także wpływ na wymogi żywieniowe. Należy dążyć do podawania karm o możliwie pełnym składzie obejmującym zarówno wymagane składniki podstawowe jak i witaminy oraz mikroelementy. Jest wiele dość dobrych rodzajów karm suchych, które spełniają te warunki, choć korzystanie ze specjalnych dodatków żywieniowych jest zawsze wskazane. Należy pamiętać, że nawyki żywieniowe u kota najmocniej kształtują się ok. 6 tygodnia życia i później bardzo trudno je zmienić. Obecnie kotom podaje się wodę, która powinna być stale dostępna. Mleko i jego pochodne nie są wskazane, gdyż wiele kotów wykazuje mniej lub bardziej nasilone reakcje alergiczne na jego składniki.

Kot brytyjski w kulturze[edytuj]

• Lewis Carroll autor Alicji w krainie czarów, jako model dla wizerunku Kota z Cheshire wybrał kota brytyjskiego krótkowłosego, ze względu na "uśmiechniętą" mordkę kotów tej rasy^[1]
• Niania Ogg, postać ze Świata Dysku Terry'ego Pratchetta, hoduje kota Greebo, który jest błękitnym brytyjskim krótkowłosym.
• Kot Toby z serialu Gotowe na wszystko jest brytyjskim krótkowłosym.
• Srebrny, klasycznie pręgowany kot z logo marki Whiskas również jest brytyjskim krótkowłosym.

TAK NIE MOŻE BYĆ

Bezduszny nastolatek

10-11-2009

fot. istockphoto.com

Policja z Myśliborza zatrzymała 16-latka z Karska (powiat myśliborski), który znęcał się nad bezdomnymi kotami. Skrzywdził kilkadziesiąt zwierząt.

Policjanci przedstawili nieletniemu osiem zarzutów z ustawy o ochronie zwierząt. Nastolatek przyznał się do wszystkich zarzucanych mu czynów. Rzucając w koty kamieniami i innymi ciężkimi przedmiotami, poważne okaleczył kilkadziesiąt kotów, a ponad 20 zabił. Sprawą zajmie się teraz sąd dla nieletnich.

kot kanapowy

Kot kanapowiec

28-08-2011

fot. Buzzfeed

Ta wyjątkowa kanapa jest co prawda kilkadziesiąt razy większa od przeciętnego dachowca, ale jest przy tym porównywalnie miękka i znacznie wygodniejsza (uwierzcie na słowo, nie próbujcie siadać na przemian na kanapie i na kocie). Wielki kocur pomieści naprawdę sporą grupę osób, więc do wspólnego oglądania filmów czy wielogodzinnych pogaduszek jest zwierzakiem idealnym.

Inwazja pasożytniczych manapulantów

Pasożyt zmusza szczury, by szukały kota

09-09-2011

fot. thinkstockphotos

Pod wpływem pasożytniczego pierwotniaka Toxoplasma gondii gryzonie czują nieodpartą chęć, by przebywać w miejscach, w których pachnie kocim moczem - informuje serwis 'EurekAlert".

Patrick House i dr Robert Sapolsky ze Stanford University odkryli,że jednokomórkowy pasożyt jest w stanie tak manipulować działaniem mózgu gryzonia, iż przestaje się on obawiać kotów i chętnie przebywa w miejscach, w których da się wyczuć kocie zapachy.

Jak wykazały badania mózgu szczurzych samców, uległa w nich zmianie aktywność regionów odpowiedzianych za odczuwanie lęku (jądro migdałowate), pobudzone były także ośrodki odpowiedzialne za pobudzenie seksualne - jak się więc wydaje, zapach kota stał się niegroźny, a nawet perwersyjnie pociągający.

Toksoplazmy potrzebują kociego układu pokarmowego, aby móc się rozmnażać płciowo. Dlatego zjedzeni gryzonia przez kota leży w żywotnym interesie pasożyta.

Co ciekawe, manipulacje pierwotniaka jest wysoce selektywna - zakażone szczury potrafiły normalnie zapamiętywać, miały prawidłowe zachowania społeczne i bały się zapachu drapieżników innych niż kot.

Zdaniem autorów badań, obserwowane zachowania szczurów świadczą o tym, że strach i atrakcyjność nie są tak odległe od siebie, jak mogłoby się wydawać. Wciąż jednak nie wiadomo, w jaki sposób organizm tak prymitywny jak Toxoplasma potrafi manipulować zachowaniem szczura, który jest zwierzęciem wyjątkowo inteligentnym jak na małego ssaka.

Testy na obecność Toxoplasma gondii u co trzeciego człowieka wypadają pozytywnie - to najczęściej skutek spożywania niedopieczonego mięsa lub kontaktu z kocimi odchodami. W przypadku ludzi pasożyt jest najbardziej niebezpieczny dla rozwijających się płodów w oraz kobiet ciężarnych. Są jednak badania, które wiążą tę infekcję z występowaniem schizofrenii - w której jądro migdałowate także nie funkcjonuje prawidłowo. 

ŚWIECĄCE KOTY

Świecący kot, AIDS i FIV

24-09-2011

fot.thinkstockphotos

Świecący na zielono kot pomoże znaleźć lek na AIDS
Po muszkach owocowych, myszach, psach, królikach i prosiakach przyszła kolej na fluorescencyjne koty. Jak informuje pismo "Nature Methods", te genetycznie zmodyfikowane stworzenia mają przyczynić się do opracowania leków i terapii genetycznej dla osób zakażonych wirusem HIV.  Na eksperymencie skorzystają jednak także same koty, zarówno te domowe, jak i dzikie. Równolegle ze stworzeniem leków dla ludzi możliwe będzie bowiem wyprodukowanie środków zapobiegających wirusowi nabytego niedoboru odporności kotów (FIV - feline immunodeficiency virus), który jest bliskim krewnym HIV. Szacuje się, że jest nim zakażonych około 11 proc. kotów na świecie.
Eric Poeschla z Mayo Clinic w Rochester w stanie Minnesota wyhodował trzy transgeniczne koty wyposażone w białko zielonej fluorescencji oraz pochodzący od małpy rezus gen TRIMCyp. Pobrane od kociąt próbki komórek naukowcy zarazili następnie FIV i zaobserwowali, że limfocyty nie dopuściły do replikacji wirusa.

Aby wyhodować świecące kocięta Poeschla wszczepił do komórek jajowych i spermatozoidów ich rodziców retrowirus z wbudowanymi genami (obecnie metodę tę uważa się za prostszą i bardziej efektywną niż tradycyjne klonowanie). Po połączeniu komórek powstały zmodyfikowane embriony, które następnie wszczepiono pięciu samicom. Okociły się tylko dwie z nich. W przypadku pozostałych doszło do utraty ciąży lub odrzucenia zarodka.

"Koty to jedne z niewielu zwierząt, które są podatne na tego rodzaju wirusy, a także narażone na pandemie powodujące równie wyniszczające objawy, jak w przypadku ludzi" - mówi dr Robin Lovell-Badge z National Institute for Medical Research.

Badania prowadzone wśród kotów w znaczącym stopniu przyczyniły się do rozwoju wiedzy z zakresu biologii i medycyny, m.in. współczesnego rozumienia funkcjonowania kory mózgowej u ssaków.